ଶଶିମୁଖୀ ଚଉତିଶା

ଡାଳିମ୍ବ ବୀଜ ଦଶରୀ

ପ୍ରିୟା ବାରେ ଦେଖାଅ ମୁଖ ।

ଡିଙ୍ଗର କାମ ନାନା ପ୍ରକାରେ

କେତେ ଦେଉଛି ଦୁଃଖ ।

ଡୋଳା ପ୍ରତିମା କୁଞ୍ଜରଗାମୀ

ତୋ ବିନୁ ଦହେ ଶଶୀ ।

ଡର ମାଡ଼ୁଛି ଦିବସ ଗଲେ

ପୁଣ ହୋଇବ ନିଶି ।୧୩।

ଢାଳିଛି ଚିତ୍ତ ତୋ ତହିଁ

ତୋହ ବିହୁନେ ନାହିଁ ଆନ ।

ଢମକୁ କହୁନାହିଁ କରୁଛି

ଅନବରତେ ଧ୍ୟାନ ।

ଢାଳେ ମଦନ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହାତେ

କରିବି ପ୍ରାଣ ଦାନ ।

ଢଳ ହଳ ମୁକୁତା ଦଶନୀ

କର ତୁ ଅବଧାନ ।୧୪।

ଏ ବିନୟ କିଏ ବାରତା

ଦୂତୀ ହାତରେ ଦେଲି ।

ଏଣୁ ଏ ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ଆଉ

ଏଥକୁ ନ ପାଇଲି ।

ୟେ କଞ୍ଜମୁଖୀ କାହିଁକି

ମୋତେ ଏଡ଼େ ନିରାଶ କଲୁ

ଅଣ ହେଳାରେ ପୁରୁଷ ବଧ

ମନରେ ନ ଘେନିଲୁ ।୧୫।

ତୋ ବିନୁ ନିକି ମୁଁ ପ୍ରାଣ

ରଖିଥିବିରେ ପ୍ରାଣ ପ୍ରିୟା,

ତରଳତର ଲୋଚନୀ ତୋର

ଏଡ଼େ କଠିନ ହିଆ ।

ତରସ୍ତ ମୁଁ ଯେ ହେଉଛି

ଏବେ କୁଚକୁ ଚାହିଁ ତୋର

ତେବେ କାତର ଏବେ

ହେଉନା ଲିତାଏ ନାହିଁ ମୋର ।୧୬।

ଥୋଇଥିବି ମୁଁ ତୁ

ଦୟିତରେ ଆଖି ମଧୁରେ ଭରି ।

ଥିବି ତୋହର ମନରେ ମୁହିଁ

ଏତେ ମାଗଇ ଗୋରୀ ।

ଥାଣୁ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇବେ ମୋତେ

ଥିବୁ ତୁ ସ୍ନେହ କରି ।

ଥିବ ଏ କଥା ସମସ୍ତ ଦିନେ

ଏହା କରିବେ ହରି ।୧୭।

ଦୟାନାଶିନୀ ମୋହର ତୋହେ

ବିହୀନେ ଦୁଃଖ ଯେତେ ।

ଦଣ୍ଡ ଦଣ୍ଡକେ ଯେତେ

ଦୁଃସହ ତାହା କହିବି କେତେ ।

ଦୁଃଖନାଶିନୀ ଏ ଦୁଃଖ

ଘେନି ୟେବେ ହେ ଦୟାକର ।

ଦଶନ ଘାତ ଅଧରେ ଦେଇ

ମଦନ ଦୁଃଖ ହର ।୧୮।

ଧୀରଗମନୀ ଧରଣୀ ତଳ

ମଣ୍ଡଳ ବିମୋହିନୀ ।

ଧରୁଛି କର ହସି ଅନାଅ

ମୋତି ଫଳଦଶନୀ ।

ଧରନା ମୋତେ ଲାଜ ତୁ

ଥାଉ ଲାଜରେ ନାହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଧ୍ରୁବ ଏ ନିଶ୍ଚେ ନାରୀମାନଙ୍କୁ

ବହୁ ମଣ୍ଡଳ ଲାଜ ।୧୯।

ନାଗରୀମଣି ମୋହ ନିମିତ୍ତେ

ଦୁଃଖ ଯେ ଆଉ ପାଇ ।

ନେତ୍ର ପିତୁଳି ମୋହ ଠାରେ

ଯେ ମନ ବୁଦ୍ଧି ହରାଇ ।

ନିରାଶ କାମ ରାଜନ ଦୁଃଖ

ଯେ ଦେଇଥିବ ତୋତେ ।

ନିଶ୍ଚେ ଏମନ୍ତ କଥା ପରତେ

ହେଉଁ ନାହିଁ ଯେ ମୋତେ ।୨୦।

ପଦ୍ମ ଲୋଚନୀ ପ୍ରସନ୍ନେ ଦିନେ

ଦେଲୁ ତୁ ମୋତେ ଚାହିଁ ।

ପ୍ରଳମ୍ବ ତୋତେ କଲି ଯେ

ପ୍ରିୟା ମନେ ଅଛି କି ନାହିଁ ।

ପୁରାଣ କଥା ପୁଣି ସୁନ୍ଦରୀ

ହସି ପୋତିଲୁ ମଥା ।

ପଲ୍ଲବୀ ଅଧରରେ ରଖିଲୁ

କହି ଆଣିମା କଥା ।୨୧।

ଫୁରୁଣା ହୋଇ ବୋଇଲି

କହ କହରେ କୃଶୋଦରୀ ।

ଫୁଲ୍ଲେନ୍ଦୀବର ନୟନୀ

ନବ ଚମ୍ପକ ଦାମ ଗୋରୀ ।

ପାଇଁ କାଳରୁ କାହାକୁ

ପୁଣି ଆଶ ବଢ଼ାଇ ଥାଇ ।

ଫଳିଲେ ଫଳ ବହୁତ

ପରିପାକେ ତାହାକୁ ପାଇ ।୨୨।

ବିଧୁବଦନୀ ତୁ ଯାହା

ଗଣ୍ଡେ ଦେବୁରେ ଚୁମ୍ବ ଦାନ

ବିମଳ ଭୂବିମୋହନୀ

ବାରେ ଦେବୁ ଅଧର ପାନ ।

ବହୁ ଜନ୍ମର ତପର ଫଳ

ଭୋଗ ହୋଇବ ତାର ।

ବସନ୍ତ ପିକ ବଚନୀ ଏହୁ

ନିଅ ତନୁ ବିଚାର ।୨୩।

ଭାବିନୀ ତୋହ ମୁଖକୁ

ଅନବରତେ ଥିବି ଚାହିଁ ।

ଭୋ ପ୍ରାଣ ସହୀ ! ଏ କଥା

ବିନୁ ଆଗ ମାଖରୁ ନାହିଁ ।

ଭାବରେ ଭଜି ଭୁଜରେ ଭିଡ଼ି

ଭାଙ୍ଗ ମଦନ ଟାଣ ।

ଭ୍ରୂଲତା ଟେକିଲେ ହେଁ

ଭାଙ୍ଗିବ ଦୁଷ୍ଟ କୁସୁମ ବାଣ ।୨୪।

ମନ୍ଦ କରମ ବରାକ୍ଷି ମୋତିବର

ଦଶନୀ ପ୍ରିୟା ତୁଙ୍ଗସ୍ତନ ।

ମଣୁଛି ମନେ ହେମ ଗିରିବର

ତୋ କୁଚକୁ ନୁହେ ସମାନ ।

ମହିଳା ମାଡ଼ି ବସିଛି ଭୁଜମୂଳ ।

ସୁନାର ସୂତାକୁ ମଧ୍ୟ ଠାବ

ନାହିଁ ଏମନ୍ତ ଗହନ ପୃଥୁଳ ।୨୫।

ଜୀବନ ସଫଳ ହୋଇଲା ସଜନୀ;

ଦେହେ ଲାଗିଲା ଏହି ସ୍ତନ

ଯାବକ ଜୀବକୁ ଭୟ ପାସୋରିଲା

ଏବେ କି କରିବ ମଦନ,

ଜଳଜନୟନୀ ଯାହାକୁ ପ୍ରସନ୍ନ

ଜୀବନ ଯିବାଯାଏ ଆଉ ଭୋଗିବାକୁ

କରି କାରଣେ ଦେବ ମନ ।୨୬।

ରମଣୀ ରତନ ଚୁମ୍ବ କରି

ତୋତେ କେଣେ କରିଥିବି ମଣ୍ଡନ,

ରତ୍ନମାଳି କରି ଖଣ୍ଡେ

ଖଞ୍ଜିଥିବି କରିଥିବି ହୃଦେ ଚନ୍ଦନ ।

ରଖିବି ତିଳକ କରି ଲଲାଟରେ,

ରଖିଥିବି କଥା ଦାସ ପ୍ରାୟ

ହୋଇ ସେବିଥିବି ତୋର ପାଶରେ ।୨୭।

ଲାବଣ୍ୟ ଲପନୀ ଅଳପ

ହସିବାବେଳେ ଯେ ସୁନ୍ଦର ଅଧର,

ଲଳିତ ଅଙ୍ଗ ଯେ ଦିଶଇ

ଅନାଇ ଧଇର୍ଯ୍ୟଧରୁ କାହା ଛାର ।

ଲୋଭ ଯେ ଦେଖିଲେ କରିବ ଅମର,

ଲାଗି ଭେଳିକି ମୂରୁଛି ନ

ପାରିବେ ନର ଛାର କେତେ ମାତର ।୨୮।

ବିଧୁବଦନୀ ! ମୁଁ ଏତେ

ମାଗୁଅଛି ତୁ ନ ଚାହିଁବୁ ମନ୍ଦ ହସି,

ବିଧାତା ସଂସାରସାର ଶିରୀକରି

ତୋତେ ଗଢ଼ିଲାରେ ସୁକେଶୀ ।

ବାଳାରେ ! ତୁ ଅବା ବାରେ ଅନାଇଁ

ବିଷମ ବିଶିଖ ସାତକାଣ୍ଡ

ମୁଖୁଁ ଆଉ ତୁ ନ ପାରିବୁ ଜୀଇ ।୨୯।

ସଘନ ଜଘନ ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ

ସରା ଶାଢ଼ୀ ବେଶ ବଶରେ

ସ୍ୱରୂପେ ଉପମା ଦେବାକୁ

ଏ ମୋର ବର୍ଣ୍ଣି ନୋହଇ ବଚନରେ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ସରାଶାଢ଼ୀରେ କ୍ଷୀଣ କଟି ।

ସଜାଡ଼ି ଭିଡ଼ି ବାନ୍ଧିବା

ଅନାଇଲେ କାମ ପକାଇ ଦିଅ କାଟି ।୩୦।

ସମକେ କରିବ ତୋ କୋଣ

ଚାହେଣୀ ତୋ କାମ କୋଟି ଜାଣ,

ସୁମୁଖେ ଚାହିଁଲେ କୋଟି କୋଟି

ସୁଧା ବୃଷ୍ଟି କରିବ ସୁରରାଣ ।

ସୁନ୍ଦରୀ ! ସପତବାର ଦାହ ସୁନା ।

ସୁନ୍ଦର କାନ୍ତି ସମଅର୍ଥ ନିମିତ୍ତେ

ଧାତା ଯୋଡ଼ିଲା ବ୍ୟର୍ଥ ସିନା ।୩୧।

ସରୁବାସ ଅଙ୍କେ ଚାରୁ ପୟୋଧର

ଦେଖିଲେ ବଡ଼ ଦିଶଇ

ସମ୍ମୁଖେ ଉପମା ଦେବାକୁ ସେ

ଶୋଭା ବଚନେ ବାହାର ନୁହଇ,

ସଖୀରେ, ସାନ ଗୋଟି କେରା ତୋହର

ସମସ୍ତ ଅପମାନେ ଶୋଭା

ଦିଶିଲେ ସଂସାର ଭିତରୁ ବାହାର ।୩୨।

ହରିଣ ନୟନୀ କାନ୍ତ ଚାଟୂ

ଶୁଣି ହରଷେ କଲା ଆଲିଙ୍ଗନ,

ହସ୍ତରେ ଚିବୁକ ଧରି ରସେ

ମଜ୍ଜି ଅଧରେ ଦେଲାକ ଚୁମ୍ବନ ।

ହର କି ଗଉରୀ ଅଙ୍ଗରେ ଧଇଲେ ।

ହଜଇ ହୃଦୟ ସମସ୍ତ ଗିଆନ

ଖାସା ଆଲିଙ୍ଗନ ଗାଇଲେ ।୩୩।

କ୍ଷମେ ଏ ଚଉତିଶା ଗୀତ

ଭଣିଲେ ନନ୍ଦ ମୁକୁନ୍ଦ ନିଶାକର,

କ୍ଷମାସୀନ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ମଙ୍ଗଳା

ତା ପ୍ରିୟ ବତୀର କୁମାର,

କ୍ଷମେଣ ଗୋପାଳ ନାମେ ମହାକ୍ଷତ୍ରୀ

କ୍ଷୁଆ କାଳୁ କୁଅଁର ଚାରୁ

ବଦନ୍ତି ସୁଖେ ୟେହୁ ଗୀତ ଭଣନ୍ତି ।୩୪।